Lief meisje,
Je bent negen jaar oud geworden. Al jaren lang maak ik elke week blogs, verhalen, gedichten en brieven in mijn hoofd over jouw leven. Nooit de behoefte, tijd of drive gehad om ze echt op papier te gaan zetten. Wel heel vaak geprobeerd en vaak over nagedacht. Maar waar ga je beginnen en wat doet er echt toe. Wat wil ik graag delen en wat houden we liever voor onszelf als gezin. De dagen zijn niet te voorspellen, dus schrijven over de toekomst is erg lastig. Dan maar alleen over het verleden schrijven? Terwijl we zoveel mooie wensen en gedachten voor de toekomst hebben. Maar ineens was daar nu toch de behoefte. Wat nu precies de aanleiding is geweest weet ik eigenlijk niet.
Delen
Is het omdat we de afgelopen negen jaar geleefd zijn door alles wat er op ons afkwam? Door alle ziekenhuisbezoeken, dokters, therapie en operaties was het potje misschien wel gewoon al vol genoeg. Nu voel ik de behoefte om de deksel af en toe te openen en kleine stukjes van jouw leven, ons leven te delen. Gewoon om te delen hoe het is voor jou om het 22q11 deletie syndroom te hebben, hoe het is voor ons als ouders en hoe het is voor jouw broer. Om te delen hoe diep de dalen soms zijn, maar ook om te vieren wanneer je weer een berg beklommen hebt. Om te delen hoe belangrijk het is om altijd positief en hoopvol te blijven. Maar ook hoe het soms gewoon erg stom allemaal is.
Jarig
Op 7 november was je jarig. Het was voor jou een dag vol feest. Voor jou een dag vol extra prikkels. Alles verliep gelukkig aardig zoals we de avond van tevoren samen doorgenomen hadden. Zodat je daar een beetje houvast aan had. Na het feest was er extra tijd voor knuffels en samen praten over de dag. Samen kijken naar alles wat je gekregen had en waar je graag mee wilde spelen. Wat was je blij met de Kidizoom van je oma en je tante. En gelukkig een blauwe, want roze daar houd je niet van. Nu kan je alle gebeurtenissen vastleggen op foto en film en later nog eens rustig terug kijken.
Geniet van elke dag, kusje mama.