Lief meisje,
Al drie jaar lang oefen je hard om te leren fietsen. Eerst met je aangepast driewiel fiets, daarna op je tweewieler en sinds kort ook met mij op de tandem. Soms ben je er zo boos van dat je een poosje niet meer wilt fietsen. Maar op een gegeven moment heb je weer kracht opgebouwd en pak je toch weer je fiets. Het blijft moeilijk, want wat moet je veel tegelijk doen. Opstappen, trappen, sturen, remmen, evenwicht en dan ook nog alles om je heen. Die hobbel in de weg, de sloot langs de weg, een vogel die wegvliegt, een auto in de verte, geluid achter je, de weg die onder je door verdwijnt, enz. Als je te langzaam gaat, valt de fiets om, als je te snel gaat verlies je de controle over het stuur. Maar je blijft een vechtertje en probeert het weer opnieuw.
Anders in de wereld
Je beleeft de tijd en ruimte anders dan dat wij dat doen. Als wij in een ruimte binnenstappen onthouden we automatisch bepaalde kenmerken. Die trap naar boven, de lamp op het tafeltje, de deur naar de kamer. Als wij ergens naar toe rijden onthouden we ook bepaalde punten. Het huis van de buren, de afslag, het weiland met paarden, het grote rode gebouw. Maar bij jou werkt dit niet zo. Pas als je heel vaak in een ruimte bent geweest kan je dit onthouden en voel je je er veilig en vertrouwd. Al die keren die daaraan vooraf gaan kom je elke keer weer nieuw in dezelfde ruimte binnen en ben je er onbekend. Als je ergens naar toe rijdt is dit nog veel ingewikkelder en is het onthouden van kenmerken bijna onmogelijk. Vandaar dat je het liefste gewoon thuis bent of bij je tante en oma die vlak naast ons wonen. Daar ben je goed bekend en voel je je veilig. Helaas begrijpt niet iedereen dit en krijgen we boze blikken en reacties als we liever bij ons thuis afspreken dan bij iemand anders.
Wat wil jij?
Onze grote zoektocht elke dag blijft wat jij graag wilt. Hoe voel je je ergens bij en is dit een fijn gevoel of niet? Kunnen we iets met dit gevoel? Kunnen we het uitleggen, kunnen we het veranderen of laten we het gewoon zoals het is. Jij bent hierin degene die de richting bepaalt. Ik leer je dat je naar jezelf moet luisteren en dat het niet verkeerd is om je anders te voelen dan de mensen om je heen. Het maakt niet uit hoeveel boze reacties er nog zullen volgen, jij bent degene die mag bepalen of je mee wilt of niet. Papa en mama zullen je beschermen voor de boze blikken en je langzaamaan leren hoe je hier later het beste op kunt reageren, zonder je schuldig of vervelend te voelen. Want dat ben je zeker niet.
Geniet van elke dag, liefs mama